98. SAYI - TANRILAR VE KUTSAL İÇECEKLERİ

ANTİK DÖNEMDE ŞARAP KÜLTÜRÜ

Kurutularak ya da taze olarak tüketilen üzümün MÖ 6.000’den sonra yetiştirilmeye başlandığı düşünülmektedir. Anadolu topraklarında üzümden üretilen şarabın ise MÖ 4.000’lerden buyana tüketildiği söylenmektedir. Tarih boyunca tören, eğlence, özel gün ve toplantılarda kullanılan şarap; kutsal inancı yansıtan birçok dinde önemli bir içecek olarak kabul edilmiştir. İnsanoğlunun üzümden yapılan bu fermantasyonu henüz nasıl keşfettiği bilinmese de ele geçirilen materyaller bu meyveden üretilen sıvının her zaman önemli bir işlevinin olduğunu göstermektedir. İnancın ortaya çıkması ile birlikte tanrılara tapınma olgusu, onlara sunum yaparak bağışlanma ve bereket isteği şarabın bir sunu materyali olarak kullanılmasında etkendir. Günümüzde daha çok bir eğlence ya da rahatlama unsuru olarak görülse de geçmişte verdiği hazzın tanrıların da hoşuna gideceğini düşünen toplumlar bu içeceğe kutsal bir anlam yüklemişlerdir.

Anadolu’da Şarap Kültürü ilk olarak Hititlerle başlamıştır. Etimolojik açıdan Hint-Avrupa dillerindeki wine, wein, vin, vinum gibi kelimelerin bu kökten geldiği düşünülmüştür. Hititlerde şarap, “viyana”, Sümercede “geştin” olarak geçmektedir. Hititçede şarabın farklı türlerini anlatan kelimeler çok sayıda Hitit metinlerinde geçmektedir. “gibil geştin” taze şarap, “geştin ku” tatlı şarap olarak bilinmektedir.